Misinformatie of desinformatie, kan heel eenvoudig zijn. Soms zijn we ons niet bewust dat we zelf foutieve informatie hebben verkregen en deze als onze ‘waarheid’ doorgeven aan anderen.
Het kan zoiets eenvoudigs zijn als:
Jan: Wist jij dat plintladders niet kunnen breken?
Piet: Oh, wist ik niet. Maar ik weet niet of ik er echt iets aan heb.
Later…
Geraldien: Ik heb de ladder daar neer gezet.
Piet: Oh, die kunnen niet breken. Das goed.
Geraldien: Huh, wat bedoel je Piet? Hij is van hout! Hout kan breken, dus de ladder ook.
Piet: Oh, maar ik heb gehoord dat als je hem daar bij de plint hebt staan, hij niet kan breken. Zei Jan.
Geraldien: Eh…je bedoelt plintladders?
Piet: Jah.
Geraldien: Piet, die dingen bestaan niet. Dat is een grapje. Plintladders, bougievonken kopen, etc. En zouden ze bestaan…als ze van hout zijn, kunnen ze breken.
Piet: Oh…
(Nu zie je hier een stom voorbeeld, maar let wel, kinderen zouden hier minder kritisch over zijn. Ze zouden de informatie van Piet voor waar nemen en deze onderling verspreiden. Omdat kinderen en jeugd sneller communiceren met elkaar dan met hun ouders of andere volwassenen, zit de misinformatie al snel in een web van onwetendheid zonder tegenspraak. Dan wordt het gevaarlijk).